Doszczętnie wykańczają mnie kolejne dni w pracy. Moje ciało coraz częściej daje znać, że czuję się fatalnie w tym miejscu. Moje noce stają się coraz dłuższe i niespokojne. Osaczona przez rozpierzchniętą armię myśli, w bezsenności kreuję pełną pesymizmu wizję przyszłości.

Wyobraź sobie, że jesteś tak samo cudownym Istnieniem jak Niebo, na które patrzysz codziennie. Czy pamiętasz je bez chmur, bez żadnego zmarszczenia, niczym niezmąconą taflę niebiańskiego błękitu w majestacie i harmonii?

Hałas roznosił się niemiłosiernie. Myślałam, że Alina rozerwie mnie na strzępy. Powstrzymywała się długo przed wygarnięciem całej prawdy, ale nie chciała robić awantury, tłumacząc, że przecież i tak nic nie zrozumiem i przeinaczę na swoją korzyść. Postanowiła nie słuchać moich usprawiedliwień, uznała, że nie ma najmniejszego sensu.

Siedziała cicho, cichutko, miała się jeszcze za coś wziąć, ale trudno było się zebrać. Co można zdziałać jeszcze w tej sprawie? Światło krzywo ustawionej na parapecie lampy zmuszało do mrużenia oczu, ale ogarniające znużenie na tyle ubezwłasnowolniło, że zdobyła się jedynie na przykrycie głowy poduszką.

Ciemno, robi się ciemno, noc głęboka nadchodzi, światła jedno po drugim zaczynają migotać z okien i od razu staje się przytulniej, jakoś cieplej na świecie. Chłód powietrza wślizguje się potajemnie do pokoju, ocuca mnie z półsnu, w który zapadam, otrząsam się niczym pies oblany zimną wodą, niegotowa na fizyczną obecność w przestrzeni.

Kochana! Bądź dobra dla siebie, jesteś wyjątkowa, nie ma takiej drugiej na świecie jak Ty! Bądź odważna, idź za głosem swojego serca, to Twoja busola na życie, Miej dla siebie wyrozumiałość, troskę, wybaczenie,