Hałas roznosił się niemiłosiernie. Myślałam, że Alina rozerwie mnie na strzępy. Powstrzymywała się długo przed wygarnięciem całej prawdy, ale nie chciała robić awantury, tłumacząc, że przecież i tak nic nie zrozumiem i przeinaczę na swoją korzyść. Postanowiła nie słuchać moich usprawiedliwień, uznała, że nie ma najmniejszego sensu. Zawsze wynajdywałam coś na własną obronę. Dziś jednak przekroczyłam limit przyzwoitości. Telewizor trzeszczał na cały dom.
Alina wparowała do salonu. Rozejrzała się niczym szpieg, lokalizując moje położenie. Leżałam na kanapie, z nogami zawieszonymi na oparciu. Wyglądałam żałośnie. Zanim Alina zdążyła coś wykrztusić z siebie, ubiegłam ją:
– Jestem potwornie zmęczona życiem – powiedziałam grobowym głosem – Już nie mam sił, porażka za porażką, nie wiem… nie daję rady, nie mam ambicji, nie mam nic… Niby wiem, że jestem inteligentna, mam jakiś potencjał, coś tam umiem… niby wiem.. ale boję się… już tyle rzeczy mi nie wyszło, nie udało się… Co się sprawdza Alina w życiu? – zapytałam i wlepiłam w nią wzrok pełen beznadziei.
Alina miała ten ludzki odruch pocieszania, ale dziś coś zblokowało jej ręce. Może złość, że zbyt długo trwa użalanie przyjaciółki, może już sama potrzebowała wiedzieć, co dalej, a nie miała bladego pojęcia.
– Poznaj siebie samego i co dalej?- kontynuowałam – Wzięłam kartkę do ręki, chciałam opisać wizję, plany, marzenia, pomysły, ale kartka była pusta przez kilka następnych godzin.
– Co się sprawdza w życiu? – powtórzyła za mną z lekką zadumą – Każdy tworzy swoją osobistą receptę. Wolę ufać uczuciom, niż myślom. Wolę się uśmiechnąć, niż grymasić. Wolę docenić, zamiast narzekać. Wolę zgodę na to, co jest niż walkę. Wolę prawdę niż iluzję. Wolę kochać niż się bać.
– Wpadłaś tu jak burza, myślałam, że mnie rozniesiesz w drobny pył…
– Wolę być niedoskonała, ale autentyczna niż doskonała i nieprawdziwa.
No Comment