Przeglądałam się w lustrze zawieszonym nad umywalką w łazience. Zimne światło niczym ostry reflektor skierowany na twarz obnażało robotę zmarszczek, które jak szalone artystki pod osłoną nocy rzeźbiły na niej historię życia.
Kim jestem ? – cicho zapytałam odbicie – Lustereczko powiedz przecie, kim jestem? Wpatrywałam się w malutkie, kurczące źrenice, gdybym tylko mogła ujrzeć tego ducha, co się przez nie przebija do świata.
Zerknęłam na zwinięty w rulonik list wynurzający się z torebki. Nie miałam chęci go czytać, domyślałam się, dlaczego ona go tam wrzuciła. Moje ręce drżały, gdy wyciągałam go z pomiędzy pomiętolonych paragonów, biletów i innych szpargałów, które noszę ze sobą. Czytam nagłos od pierwszego akapitu, z suchością gardła, z trudem przełykając ślinę, z uczuciem palenia od środka:
Bycie sobą jest bardzo wyczerpujące, może bardziej niż bycie kimś innym, dlatego tak trudno odważyć się pójść za swoim głosem.
Można zrzucić na innych winę za złe rady, można dołączyć do tych, co nigdy im się nie udaje, można zawierzać czyimś teoriom i zazdrościć tym którym, żyje się lepiej.
Bycie sobą jest bardzo wyczerpujące, choć pozornie wydaje się, że więcej wysiłku wymaga zakopywanie swoich talentów.
Bycie sobą jest odwagą robić to w czym jestem najlepsza, co niesie radość sobie i innym.
No Comment