Jeśli nie zaakceptujemy siebie takimi, jakie naprawdę jesteśmy, nigdy nie zbudujemy poczucia własnej wartości. Bez akceptacji siebie nie jesteśmy w stanie pokochać siebie. Akceptacja siebie to nie jest stan, który doznajemy, ale działania, które wspierają w byciu po swojej stronie. Troszczę się o siebie, dbam o siebie, jestem wobec siebie życzliwa, wyrozumiała i najpierw daję sobie empatię. Można porównać te doświadczenia do procedur w samolocie, gdzie matka jako pierwsza zakłada maskę z tlenem, następnie dziecku. Na początku potrzebujemy zaspokoić własne potrzeby, inaczej dopadnie nas frustracja, gniew, złość, narazimy się na szybkie wypalenie, poświęcając się innym i unieważniając siebie same. Nasze potrzeby i pragnienia są tak samo istotne jak innych, dlatego doceniaj siebie, traktuj z szacunkiem, daj sobie prawo do bycia taką jaką jesteś. Nie krytykuj i nie obwiniaj się za przeżywanie ,,trudnych” emocji!
Uświadom sobie i przyjmij ,,trudne” emocje, nie walcz z nimi, uzyskawszy możliwość zaistnienia, przestaną Tobą władać. Przyjrzyj się, jaką informację chcą Ci przekazać o Tobie? Może Twoja złość wskazuje, że ktoś naruszył Twoje osobiste granice? Może Twoja złość podpowiada Ci, że nie chcesz być w tym miejscu, w jakim się znalazłaś i czujesz się bezradna? To dobry początek do każdej zmiany.
Nie musisz lubić swoich ograniczeń, wad, wystarczy, że je zaakceptujesz i będzie to punktem wyjścia do pracy nad nimi, jeśli Ci przeszkadzają.
Wszystko, o czym myślisz, co przeżywasz i czego pragniesz, o czym marzysz, co robisz – jest potrzebą wyrażania różnych aspektów Ciebie, rozpoznaj i uznaj je w sobie! Kochanie siebie to działanie – nie objawienie, olśnienie, spadająca z nieba aureola.
Rozkwitasz gdy jesteś kochana, a któż jak nie Ty, może siebie obdarzyć największą i najbardziej trwałą w życiu miłością?
No Comment